Meer dan 7 jaar geleden werd ik voor de eerste keer zwanger. Tijdens mijn zwangerschap voelde ik mij erg verdrietig en ongelukkig. Ik maakte mij veel zorgen of alles wel goed was met de baby. Mijn dochter werd met 36 weken via een keizersnede geboren en was slechts 42 cm en 1575 gram. Na de bevalling was ik vrij snel weer op de been, mijn dochter gaf me de kracht alles weer op te pakken en door te gaan.
Ik ging aan de pil en had maandelijks last van stemmingswisselingen, onredelijk gedrag enz. Maar ach, hoort dat er niet bij als je ongesteld moet worden? Toch waren er achteraf gezien heftige momenten met intens verdriet, depressieve gevoelens en wisselende stemmingen. Ook kreeg ik last van paniekaanvallen en in de loop der jaren werden mijn klachten alleen maar ernstiger.
Weer zwanger
Een jaar nadat ik mijn huidige vriend leerde kennen wilden we graag samen een kindje en werd ik zwanger, wat waren we gelukkig. De eerste 3 maanden gingen nog redelijk, daarna begon de hele ellende opnieuw. Ik baalde enorm, want wat wilde ik graag een leuke mooie zwangerschap. Na de bevalling bleef ik klachten houden, ik had extreme angsten, paniekaanvallen, stemmingswisselingen en soms een depressief gevoel. Ik was bang dat ik een postnatale depressie had, aangezien ik me zo ongelukkig voelde.
Bang
Na de borstvoeding ben ik weer begonnen met de pil, en na ongeveer 2 maanden finaal in elkaar gestort. De dingen die ik op televisie zag en hoorde, maakten dat ik mij heel bang voelde in deze wereld. Ik heb op enig moment gedacht dat ik in een reactie, een opwelling, misschien mijn kinderen wel wat aan zou kunnen doen. Bang om nog alleen te blijven met mijn kinderen, bang om ook niet meer alleen weg te durven, ben ik naar de huisarts gegaan. Die zei me te stoppen met de pil. Ik ben gelijk gestopt en naar een psycholoog gegaan om te praten. Tevens ben ik bij de gynaecoloog geweest voor onderzoek.
Na een aantal gesprekken met de psycholoog werd ik weer rustiger en door goed te relativeren kwam ik langzaam weer op aarde.
Strijd
Ik voer elke maand een strijd tegen angst, onzekerheid, verdriet, en daarnaast tegen rugpijn, buikpijn, nekklachten, welke mijn inziens allemaal komen door de PMS. Elke maand ben ik mezelf weer aan het kalmeren.. dat ik de controle heus niet verlies. Dat ik heus niet dood ga. Dat er heus niks met de kinderen of mijn vriend gebeurt. Dat ik heus niet ineens gek word. Een dag of 8 per maand maar gaat het echt goed. Verder gaat het redelijk, maar rond mijn eisprong is het een dag of 5 echt erg.
In een gesprek met de huisarts heb ik aangegeven dat ik graag wil dat uitgezocht wordt of ik PMS heb. Hij heeft mij de volgende dag terug gebeld en gezegd dat hij met een gynaecoloog heeft gesproken. Deze gynaecoloog heeft gezegd dat mijn klachten duidelijk overeen komen met PMS. Ik voel mij een beetje afgewimpeld. Hier heb je antwoord en we gaan verder niet meer onderzoeken.
Volgende week ga ik naar een Care for Women specialist, ik wil de zekerheid dat het PMS is, voordat ik met medicijnen begin.